:D

. 

Budowa Konia

Choroby :(

NAJCZĘSTSZE CHOROBY KONI

Ochwat - jest to zapalenie kopyta spowodowane przeważnie niewłaściwym żywieniem np. karmieniem świeżym ziarnem, pojeniem zgrzanego konia, nadmiernym przemęczeniem lub przeziębieniem. Ochwacony koń chodzi na sztywnych nogach, nie może się cofać i ma gorące kopyta. Należy go rozkuć i chłodzić mu nogi. Stosować zimne okłady z wody z octanem glinu lub postawić na mokrej glinie polanej octem. Przy ochwacie niezbędna jest pomoc weterynaryjna. Nieleczony ochwat powoduje zniekształcenie kopyt, na kopytach powstają poprzeczne obrączki. 

Gruda - jest to zapalenie skóry na tylnej części pęciny. Przyczyną grudy jest trzymanie konia na mokrej ściółce w skutek czego pęcina jest ciągle wilgotna i brudna. Prowadzi to do obrzęku, pękania skóry i wypływania wydzieliny. Skóra staje się twarda i pokryta strupami. Leczenie polega na wymoczeniu w roztworze odkażającym oraz zasypywaniu wysuszjącymi proszkami np. mączka z kory dębowej. Kiedy wysuszy się skórę można zastosować maść cynkową. 

Mięśniochwat - jest spowodowany przez użycie do ciężkiej pracy koni stojących kilka dni bezczynnie. Najłatwiej doprowadzić do niego konie ciężkie i przekarmiane. Objawy mięśniochwatu to chwiejny chód, twardość mięśni zadu i krzyża oraz mocz o ciemnym zabarwieniu. Chorego konia należy natychmiast umieścić w ciepłej stajni i wezwać weterynarza. Należy skropić mięśnie zadu olejkiem kamforowym, rozmasować, przykryć zad i krzyż derką. Nieleczony mięśniochwat prowadzi do śmierci konia. 

Kolka - to zaburzenia w przewodzie pokarmowym np. przeładowanie żołądka, nieżyt, zatkanie lub skręt jelit, wzdęcia, zatrzymanie moczu. Spowodowane zazwyczaj złym żywieniem. Koń ma bardzo wrażliwy przewód pokarmowy i wszelkie nadpsute pasze mu szkodzą. Kolkę może spowodować też nagła zmiana sposobu żywienia lub podanie nie namoczonego żyta. Chory koń jest niespokojny, grzebie nogami, poci się, ogląda na boki, kładzie się, tarza i wstaje. Należy rozetrzeć mu boki słomą, zrobić lewatywę i oprowadzać przez 2, 3 godziny. Jeśli to nie pomoże wezwać weterynarza. 


Zagwożdżenie
Jest wynikiem zbyt głębokiego wbicia podkowiaka przy kuciu. Trzeba usunąć wadliwie wbity podkowiak, rankę odkazić i w to miejsce nie wbijać już nowego podkowiaka.


Nagwożdżenie
Jest to przebicie podeszwy jakimś ostrym przedmiotem np. gwoździem. Przedmiot ten należy usunąć, rankę odkazić i zabandażować w celu zabezpieczenia przed zanieczyszczeniem.

Podbitek
Jest to odgniecenie podeszwy, powstałe najczęściej u koni chodzących boso (nie podkutych). Należy robić zimne okłady lub postawić na mokrej glinie i zwolnić konia na jakiś czas z pracy.


Zapalenie ścięgien
Zapalenie ścięgien zginaczy przednich kończyn powstaje wskutek forsownej pracy, a zwłaszcza szybkiej jazdy po twardych drogach. Kona takiego trzeba zwolnić od pracy i leczenie powierzyć lekarzowi weterynarii. 


Zapalenie stawów
Najczęściej schorzenie to obejmuje stawy : barkowy, skokowy, kolanowy i pęcinowy. Przyczyny zapalenia stawów to np. urazy mechaniczne, skaleczenia, wytężona praca na nierównych twardych terenach, stanie na twardej, pochyłej podłodze. działanie wilgoci i chłodu.
Staw i okolice obrzmiewają, stają się bolesne, o podwyższonej ciepłocie, jednocześnie występuje kulawizna. Leczenie należy powierzyć lekarzowi weterynarii.

Tężec
Przyczyną choroby są drobnoustroje - pałeczka tężcowa przebywająca w ziemi, nawozie itp. Zakażenie następuje przez zanieczyszczenie ran i otarć ziemią. choroba nieraz występuje po zagojeniu ran po upływie pewnego czasu. Objawami są drgawki mięśni, sztywny chód, wyciąganie szyi. Uszy są sztywno osadzone, wargi kurczowo zaciśnięte. Koń staje się wrażliwy na dźwięk i przestaje jeść.

Zołzy
Jest to ostra zakaźna choroba. Szczególnie podatne są na nią młode konie. Pojawia się u nich kaszel, przyśpieszony oddech, z obydwu nozdrzy wydziela się gęsty śluzowaty wypływ ropny, gruczoły podszczękowe obrzmiewają, ciepłota ciała podnosi się do 40-41 stopni. Koń traci apetyt, ma osowiały wygląd.
Zakażenie przenosi się ze zwierząt chorych na zdrowe bezpośrednio i za pośrednictwem paszy, przedmiotów zanieczyszczonych wydzieliną i personelu obsługującego. Leczyć może tylko lekarz wet.

Spleczenie (kulawizna łopatkowa)
Może powstawać przy raptownym skręcie konia. Kulawizna ta jest bardzo uporczywa i konieczna jest pomoc lekarza weterynarii.


Rozedma płuc (dychawica)Jest to przewlekłe schorzenie płuc, powodujące silną duszność wskutek niemożności dostatecznej wymiany powietrza. Chory koń ciężko dyszy podczas oraz po pracy i silnie "robi bokami", nozdrza ma silnie rozszerzone. Po pracy zwierzę przez długi czas jeszcze oddycha z trudem. Choroba ta jest nieuleczalna. Rozwija się wskutek nadmiernej eksploatacji w pracy i złych warunków bytowania.


Dychawica świszcząca (rorer)
Schorzenie to występuje głównie u wałachów i ogierów, a rzadziej u klaczy. Polega na porażeniu lewego nerwu powrotnego, wskutek czego porażona zostaje struna głosowa i mięśnie lewej chrząstki nalewkowej. W chwili wdechu i wydechu porażona chrząstka zapada się do wnętrza krtani i utrudnia przepływ przez nią powietrza. Choroba jest nieuleczalna.

Koń zimnokrwisty

Konie zimnokrwiste –konie silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. 

 

 

 

 

 

   

 

 Koń gorącokrwisty

Konie gorącokrwiste – konie o dużej sprawności fizycznej, które mają cechy konia sportowego. Użytkowane są najczęściej w sportach konnych i na wyścigach. Są energiczne, przystosowane do pracy w szybkim ruchu. Mają żywy  temperament i lekką budowę, co jest ich charakterystyczną cechą.

 

 

                                                                                    

Kolorki i ich kształty

Odmiany to białe lub pstre plamy występujące na głowie, nogach, a czasami także tułowiu konia. Są wrodzone, koń przychodzi z nimi na świat i potem „nosi” je przez całe życie. Znaki te są nanoszone do paszportu konia, gdyż dzięki nim można go zidentyfikować.
Odmiany mogą być czysto białe, cieniowane lub plamiaste. Porastają różową skórę, jedynie przy bardzo małych znakach skóra bywa pigmentowana. 

                                                                                                                                    Na  głowie  

                                  

 

 Na nogach konia: 

Umaszczenie 

Podstawowe maści Koni

Gniada -

Kara -

Siwa -

Siwa w hreczce -

Srokata -

Wygląd

        Profil głowy konia :

             prosty            szczupaczy            świński              garbonosy

1.Postawa prawidłowa
2.Postawa przedsiebna. może być oznaka choroby albo przemęczenia
3.Postawa podsiebna jeżeli wyraźna, odbija się niekorzystanie na zbalansowanie ciała (część przednia „przeważa” do przodu); utrudnia wydatny wyrzut przednich nóg.
4.Koziniec .może być cechą wrodzoną lub nabytą na skutek przeforsowania konia.
5 Cielęcy  obciąża ścięgna, zakłóca balans i obniża energię wyrzutu
6.Niedźwiedzia łapa Podczas każdego kroku staw jest poddawany silnemu obciążeniu, co prowadzi wprawdzie do „zmiękczenia” chodu, ale bardzo forsuje ścięgna.
7.Kozie kopytko ta wada skutkuje twardym noszeniem i również prowadzi o szybszego zużycia ścięgien.                

                                                         
                                                                           Przód

1. postawa prawidłowa
2. postawa rozbieżna: wpływa na zmniejszenie szybkości chodu konia.
3. postawa zbieżna: duże ryzyko wystąpienia urazów.
4. postawa rozbieżna („francuska”): poniżej stawu nadgarstkowego nogi rozchodzą się na zewnątrz; łokieć jest przyciśnięty do tułowia. Konie z tą wadą mają niepewne, mało wydatne chody.
5. postawa szopowata: poniżej stawu nadgarstkowego nogi zbiegają się do wewnątrz; łokcie wystają na zewnątrz lub wygięcie do środka następuje tylko poniżej stawów.

                                                                             Tył

1. postawa prawidłowa
2. postawa szeroka: niezbyt elegancka, ale bez poważniejszych skutków, o ile nogi stoją w pionie
3. postawa wąska: niepewna pozycja stojąca, ryzyko wystąpienia urazów.
4. postawa ksobna (krowia): koń wyrzuca na boki tylne nogi; bez poważniejszych skutków
5. postawa odsiebne (beczkowata): stawy skokowe odchylone są na zewnątrz, a nogi wykręcane są na boki; koń ma mało wydatne i energiczne chody; zwiększone ryzyko wystąpienia kontuzji i powstania chorobowych zniekształceń w stawie skokowym.

                                                                       Bok 

1. Postawa regularna: linia pionowa poprowadzona w wyobraźni od guza kulszowego przebiega wzdłuż tyłu stawu skokowego i pada tuż za piętkami kopyta.
2. Postawa szablasta (podsiebna): staw skokowy zbytnio pod ciałem; niewystarczająca efektywność ruchów, niebezpieczeństwo ścigania się.
3. Podstawa charcia(zasiebna): rozwarte stawy skokowe – przeciążone i podatne na kontuzje.                                                                                                                                                         

Monty Roberts-Człowiek który słucha koni

Monty Roberts (ur. w 1935 w Salinas) – trener koni, który na podstawie obserwacji dzikich mustangów stworzył własną metodę porozumienia z końmi, nazwaną przez niego "językiem equus". Według zwolenników, metoda ta jest lepsza od zwykle stosowanych, gdyż nie zawiera elementów "łamania" woli konia i akcentuje porozumienie pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem.

join up - Najpierw zaczynamy od tego że musimy znaleźć się z koniem w lonżowniku tzw. roundpenie. Koń musi być puszczony wolno, a my stojąc na środku koła poganiamy go lżoną do galopu. Po paru okrążeniach zmieniamy kierunek. Jak koń skieruje uchu w naszą stronę zmieniamy chód do kłusa. Teraz czekamy na kolejny sygnał od konia: opuszczona głowę, oraz przeżuwanie. Jeśli zobaczymy takie sygnały coraz częściej zmieniamy kierunek. W końcu dochodzimy do takiego momentu że raz blokujemy koniowi drogę, a następnym, razem pozwalamy mu przebiec. Jeśli zobaczymy że koń szuka z nami porozumienia przez częste spoglądanie w nasza stronę, rzucamy lonżę i patrzymy się na pierś konia. Jeśli koń nie ma odwagi podejść podchodzimy do niego zygzakiem, głaszczemy po pysku, po czym stajemy tyłem do konia.
Teraz najtrudniejsza część. Ruszamy na przód. Koń powinien ruszyć za nami. Jeśli nie ruszy wracamy do pogonienia do lonżą, aż uzyskamy po raz kolejny sygnały o które nam chodziło już wcześniej.
Jeśli jednak koń ruszy za nami spacerujemy po całym roundpenie. Możemy od czasu do czasu się zatrzymać, zmienić kierunek. Jeśli koń odłączy się od nas, ponownie wracamy do poganiania go lonżą i czekamy do następnego połączenia się. 

Autor książek